İLERLİYORUM...

İlerliyorum, geçmişin sürüklediği,geleçeğin düşündürdüğü bana. Dövüyorum önümde serilen yolu küstahça, öyle umursamazım ki; almamışım yanıma seni bana hatırlatanı. Acı değil mi? Bu durum benim vefasızlığımı mı gösterir yada unutkanlığımın katettiği mesafenin sonuçlarını mı? Zor hakikaten devam edebilmek mübalağa etmiyorum. Samimice döküveriyorum ne varsa, derin nefesler eşliğin de, gözlerim dalarak çoook uzaklara... Dalgaları özledim. Tonlarca suyun ahengi ,sesini özledim, yaşattığı huzuru verdiği yalnızlığı da özledim. Kısacası seni özledim. Tıpkı deniz gibi: evine sahip çıkan. Beni bağrına basan yeri geldimi öfkesini hırçınlığını kusan deniz gibi. Anlamanı beklemiyorum, spesifik davranış tarzımın alışık olmadığım yönleri desem  daha mantıklı sanki. Ufka bakma yaşa yüzündeki tebessümü aldırma gördüklerine benimse ,huzuru hisset. Kendi benliğini sorgula ,düşüncelerini ele al yaptıklarını sorgula bizi kendi zihninle sorgula. Uzaklara yolcu olma, anlayarak ver savaşını seni sen yapana. Çek çıkar bizi bitirerek sorgunu. Çılgınlığını saç etrafına doya doya kırıp dök, haykır ve gül avazın çıktığınca. Bilmeden yaşamayı merak hep etmişimdir hep mesela, onu da yap. Kısacası ne yaprsan yap, ne ben bu benden başka ben olurum. Ne de sen bu senden değişik bir sen. Bizi biz yapan bu benlerimiz. Denizi deniz yapanın su, suyu su bu hale getiren bileşenlerin olduğu gibi... BAturay İSkender...