SONSUZLUK...

    Derinliğin  algısını  yitirdiği    saatler.  Alışagelmişin  huzurunda  mest  olurken  nacizane  ruhum. 

Caitlin De Ville eşliğinde  kulaklarımın pasını atarken o kemanın eşsiz sesiyle  arınırken  ne düşünebilirim ki..? 

       Dipsiz uçurumlarda yeni bir sayfa açmak varken ufka. Her gece yatarken huzur bulması ruhumun, yaptıklarımın akla ziyan olduğu doğrudur. Tüm günün stresi kaçınılmaz, hele ki bahsedilen şehir nacizane ülkemin, küçük ölçekli bir ülkeye bedel metropolüyse sorma gitsin. Kaçıp gitmenin yolunu ararken ne diyedir tüm yolların kesişme noktası, niyedir burası. Emeğini kaybetmişlerin emek kapısı. Ruhunu satmışların kazanç kapısı mesela. Varlıksızların varlık bulma sebebi. Ahh nesin sen..? Kimsin? Olay örgüsü nasıl bu hale geldi ben de bilmiyorum "Zaman öyle bir geçer" derler ya işte  tam da böyle..:) Gözümü açıp kapamaya korkar oldum acaba ne olacak diye. Sonsuzluğu düşleyerek yaşayan yüreğim, o son geldiğin de olacakları kabul etmiyor. Her marşa bastığımda nasıl bir senaryonun beklediğini tahmin edebilsem de üç aşağı beş yukarı; hayaller aleminde  kendime yaşattığım kurgusal düşünce dizisinin sınırı yok en önemlisi karışanıda. Ne olmak istersen o bir gün kana susamış azılı bir psikopat ki günümüzde bu normal karşılanır gibi sanki, çoğu kişilerin bu tanımdan çok fazla farkı yok ya neyse. Kimindeyse sonu olmayan intikam mağduru vs. vs. Ama hiç yeniden başlayan biri olamadım, olamıyorum da korktuğumdan belki de cesaretimi, hayal ürünü de olsa gözüme kestiremediğimden belki... Hayatta en acı olan şeyse seni senden başkasına anlatamayışın. senden kaçamayışın, çabalamanın da anlamı yok. Bir gün tüm ölüler yeniden can bulacak ve hesap sorulacak neticede asla son olmayacak. Bunu bildiğim halde, bunu bildikleri halde neden kaybeder insan cesaretini niye kurtulamaz ki... 

      Adaletsizliğinden sıyrılıp atılamaz hayata, yaşam denen soyutluğun ardındaki sonsuzluk için kazanç sağlamaz. Ben soruyorum sürekli hiç ara vermeden. Ölüm her aklıma geldiğinde korkmuyorum artık eskisi gibi ama onun karşısında cesurca  durmaya öyle  korkuyorum ki....

BAturay İSkender...